Naast de individuele trajecten die ik begeleid, heb ik ook een ruime ervaring in het trainen van groepen, het begeleiden van team trajecten en het verzorgen van begeleide intervisie. Hoewel ik hier veel ervaringen zou kunnen delen met betrekking tot wat ik de afgelopen jaren allemaal gedaan heb, vind ik het belangrijker om het te hebben over de manier waarop ik met groepen en teams werk.

In het werken met groepen en teams staan voor mij het ‘maken van contact’ en het ‘echt aanwezig zijn’ altijd voorop. Het welkom heten van de ander, en ook het welkom voelen van mijzelf, is de basis voor elke relatie en daarmee ook van elke samenwerking. Groepen of teams tot ‘leren’ laten komen, vraagt kwetsbaarheid; jezelf laten zien en horen, zoals je bent met alles wat er is, wat je denkt en voelt. ‘Leren’ lukt niet of wordt op zijn minst bemoeilijkt als je je niet welkom voelt, als je je niet gezien of gehoord voelt, als er niet in jou geïnvesteerd wordt. Ik zie en voel het dan ook als mijn verantwoordelijkheid om veel aandacht te besteden aan het eerste contact en aan het tot stand brengen van een sfeer waarin mensen zich welkom en voldoende veilig voelen om het proces van leren aan te kunnen gaan. Hierbij vind ik het ook belangrijk dat mensen mij zien; weten wie ik ben en wat ze van mij mogen verwachten, in alle openheid en eerlijkheid. ‘What you see is what you get’. Ook voor mij is het eerste contact en verbinding maken met nieuwe mensen altijd even spannend. Dat mag iedereen weten. Samen met de groep ga ik dat aan en komen we daar doorheen.

De vragen die teams stellen, door henzelf of door leidinggevenden verwoord, gaan vaak over samenwerking. Meestal is er een gemeenschappelijk doel en niet zelden hoor ik de uitspraak ‘de neuzen moeten echt dezelfde kant op’. Gevolgd door een verhaal waarin duidelijk naar voren komt dat er verschillende gedachten over een bepaald onderwerp zijn en dat mensen op verschillende manieren reageren of omgaan met richtlijnen en afspraken. Het ‘niet eens zijn met elkaar’ of het ‘anders werken’ wordt vaak gezien als ‘lastig’. Het oordeel dat mensen hierbij over elkaar hebben is in sommige gevallen niet mals. Maar wanneer ik vraag wat er ten grondslag ligt aan de mening, visie of aan het gedrag van desbetreffende teamleden komt er op veel momenten geen duidelijk antwoord. Het gesprek wat eigenlijk op de werkvloer, door de verschillende lagen heen, gevoerd zou moeten worden, wordt om allerlei redenen deels of soms zelfs helemaal niet gevoerd. Mensen weten vaak niet van elkaar welke gedachte, gevoel of ervaring schuil gaat achter het zichtbare gedrag omdat ze er niet of veel te weinig met elkaar over praten of vanuit hun eigen perspectief denken te weten en invullen hoe het zit. Het vermijden van deze dialoog of het invullen voor de ander, komt bijna altijd voort uit het ontbreken van verbinding. Wanneer mensen zich niet verbonden voelen, is het logisch dat ze zich niet kwetsbaar op gaan stellen in elkaars bijzijn en het kritisch reflecteren op eigen gedrag en handelen vermijden. Het gevolg daarvan is dat leren en ontwikkelen als team vertraagt of zelfs stagneert. Mogelijk valt dat niet eens zo op wanneer alles blijft zoals het is, maar wanneer er dan ook nog eens iets gebeurd wat veel impact heeft op teamleden, bijvoorbeeld een incident op de werkplek, ziekte of overlijden van een cliënt o.i.d. of de organisatie zet een verandering in (verhuizing, reorganisatie, invoeren van een nieuwe methodiek of andere innovaties) dan weten mensen elkaar niet te vinden en kunnen ze hetgeen wat gaande is niet samen dragen.
Dit met alle gevolgen van dien van voor henzelf, cliënten en de organisatie. Zonder verbinding zijn er steeds minder redenen om te blijven; het uiteenvallen van teams tijdens of na een crisis of verandering is dan ook niet uitzonderlijk.

Wat ik doe met groepen en teams is complex en tegelijkertijd helemaal niet zo ingewikkeld. Ik help teams om op verhaal te komen. Ik nodig uit om een rij te zetten wat er gebeurd is of wat er nu gaande is en hoe mensen dat ervaren. Wat ik hierbij belangrijk vind is om ruimte te geven aan alle teamleden zodat alle perspectieven aan bod komen en alles wat er is op tafel kan komen. Het lukt mij in veel gevallen om een sfeer te creëren waarin ruimte is voor alles wat er is waardoor uitgesproken wordt wat vaak al heel lang niet besproken of geuit is. Hiermee help ik teams om de verbroken verbinding of de verwijdering die ontstaan is, weer te herstellen. Tijdens bijeenkomsten die ik begeleid ontmoeten mensen elkaar weer. Door te luisteren naar elkaars verhaal krijgen mensen inzicht in het verhaal van de ander. Vaak zorgt dit voor meer begrip, mildheid en compassie naar elkaar waardoor er weer ruimte ontstaat voor ‘samen’.

Het herstellen van verbinding door het aangaan van de dialoog kenmerkt mijn begeleidingswijze. Evenals het ruimte geven aan emoties en het verkennen van het verhaal wat schuilgaat achter de zichtbare emoties. Hierbij kan het nodig zijn om eerst de confrontatie of zelfs het conflict op te zoeken voordat de verbinding überhaupt kan herstellen. Ik realiseer me dat dit heel spannend kan zijn voor de betrokkenen en dat dit ook niet altijd in één keer lukt. Samen met opdrachtgever en betrokkenen onderzoek ik wat nodig is om dit proces samen aan te gaan. Het voeren van individuele gesprekken door alle betrokkenen met mij voordat we gezamenlijk aan de slag gaan is hierbij een mogelijkheid die ik regelmatig inzet. Naast het verstevigen of herstellen van verbindingen, richt ik me ook op het begeleiden van ingrijpende veranderingen en verlies ervaringen van teams. Hierbij is het erkennen van wat verandert en wat mensen daarmee kwijt raken vooral van belang. Deze erkenning kan ook achteraf nog plaatsvinden en daarmee tot gevolg hebben dat mensen zich eindelijk gezien en gehoord voelen. Daarnaast is het aandacht hebben voor ‘afscheid nemen’ of het samen ontwikkelen van een ritueel wat hiertoe ingezet kan worden waar ik met het team naar kan kijken.

Hoewel het binnen organisaties gelukkig steeds vaker gebruikelijk is om medewerkers ruimte te geven om op eigen wijze en tempo te rouwen, bijvoorbeeld om het verlies van een dierbare, is er vaak weinig bewustzijn van de noodzaak van ‘rouw’ voor of in teams. Rouwen is ‘aanpassen aan de nieuwe situatie’ en gaat over het ongemak, de pijn, het gedoe wat mensen kunnen ervaren rondom de verandering of het verlies. Dit kan gepaard gaan met allerlei emoties als verdriet, boosheid en teleurstelling. Soms is er ook sprake van tegenstrijdige gevoelens; bijvoorbeeld bij een verhuizing van een leefgroep waarbij uitgekeken wordt naar een mooi, nieuw gebouw met grotere en aangepaste ruimtes en tegelijkertijd verdriet is om het afscheid nemen van de oude groepssamenstelling en het team. Waar ik in kan helpen en begeleiden is:

• het (h)erkennen van de verandering en het verlies wat daarmee gepaard gaat;
• verkennen van de impact op verschillende mensen;
• ruimte geven aan en onderzoeken van bijbehorende emoties;
• ondersteunen in het creëren van een nieuw perspectief door onder andere samen betekenis te geven aan dat wat was en dat wat komt
• aanmoedigen tot het nemen van verantwoordelijkheid en het maken van keuzes
• actief zoeken naar en vieren van succeservaringen.

Spreekt mijn manier van werken met teams aan? Heb je het gevoel dat ik iets voor jullie kan betekenen? Neem contact met mij op en dan verken ik graag samen met jullie wat er speelt en wat jullie vraag is. Op basis daarvan breng ik een eerste voorstel en offerte uit waarna verdere afspraken gemaakt kunnen worden. Ik kijk uit naar inspirerende en betekenisvolle samenwerkingsverbanden.

Meer weten over mijn achtergrond, opleiding en ervaring, check mijn profiel op linkedin.

© 2023 Amoriet | Begeleiding & Supervisie | Design: Juut's DSGN